Narodno pozorište, Sombor

Autorska predstava Andraša Urbana

po drami Alfreda Žarija „Kralj Ibi“

Ibi the Great
Režija i scenografija: Andraš Urban
Dramaturgija: Vedrana Božinović
Kostimografija: Biljana Grgur
Kompozicija: Irena Popović Dragović

Igraju: Nemanja Bakić, Danica Grubački, Nikola Knežević, Srđan Aleksić, Biljana Keskenović, Strahinja Rašić-harmonika

IBI (URBAN) THE GREAT …ili susret mikrofona sa klozetskom šoljom na trpezarijskom stolu

Kao što je svestan činjenice da se veličanstveno infantilni šou Radmilovićevog Ibija iz naših „srećnih  sedamdesetih“ ne može nadoknaditi sličnom interpretatorskom figurom, tako Andraš Urban, u svojoj somborskoj postavci Žarijevog remek-dela, pokazuje da je svestan kako se Ibijeva individualna, anarhistička i zaverenička „gomnarija“ danas prometnula u opštu septičku jamu po kojoj svi veselo gacamo. Ali, to nikako ne znači da je Urban „zaboravio“ na glumca. Naprotiv: njegova mračno ludička predstava Ibi The Great u somborskom Narodnom pozorištu razrasta se raspojasano i istovremeno mudro oko osovine „glumac-publika-pozorište“, prelivajući se neprestano preko (uostalom, za nas gotovo izbrisanih) granica takozvane pozorišne iluzije.

Otuda se ova  ibijevska rapsodija i otvara, pred blistavo belim zidom načičkanim nizom klozetskih šolja, svojevrsnim psovanjem publike koje izvodi glumac Nikola Knežević (u daljem toku kapetan Bordir). Prividno zamerajući gledaocima nerazumevanje modernog pozorišta i odbijajući svaku primisao da igra koja sledi ima bilo kakve veze s NAMA, on  postavlja  ironično „prizmatično ogledalo“ koje će glavni protagonist, pojavljujući se sa maskom Oca Ibija i u liku Nemanje Bakića, još više „zavrteti“. Naime, inicirana frazom „Ja volim ovo pozorište“, njegova šarmantno bestidna dilema – da li igrati pred (somborskom) publikom koja te voli, ili (beogradskom) publikom koja ti omogućuje slavu (i stan) – zamenjuje formalno odsustvo Žarijeve izvorne uvodne replike („Gomnarija!“) njenim značenjskim širenjem. Tako se stvara karnevalski prostor, unutar kojega se zavera, skovana na klozetskim šoljama (gde joj je danas jedino i mesto), nakon likvidacije kralja Venceslava razvija u trijumfalnu gozbu na kojoj Urbanov Ibi doslovno tovi svoje saborce sadržajem istih šolja. Pritom, oslanjajući se na inteligentnu i višeznačno otvorenu dramaturgiju Vedrane Božinović, radikalno menja i prirodu odnosa glavnog junaka i Majke Ibi, koja, u preciznom i surovom lakoćom oboružanom tumačenju Danice Grubački prevaljuje putanju od seksualne predatorke do „me-too“ aktivistkinje.

Dajući Ocu Ibiju – umesto žarijevske „finansijske palice“ – u ruke mikrofon, reditelj omogućava Nemanji Bakiću da posredstvom niza kvazi-folk songova koji napreduju od infantilnog apsurda do brutalne kritičnosti (diskretni, a efektni aranžmani Irene Popović Dragović), majstorski pojačava tempo igre, istovremeno umnožavajući njena značenja. Bitni skok u tom procesu predstavlja faza u kojoj – počev od scene Ibijevog oporezivanja plemića – „klozetski dekor“ biva zamenjen prizorom desetina obešenih tela. Pred takvim „zaleđem“, epizoda rata sa imaginarnom Rusijom, u kojoj se sučeljavaju novi anti-iluzionistički iskoraci (glumljenje konja „po Stanislavskom“) sa hipnotičkim realizmom horskih songova („Rat, rat, rat“/I klanje neće stat“) spaja „nas“ u gledalištu sa „njima“ na pozornici kroz jedan letargični, ali i grozničavi vapaj.

Biljana Keskenović (inače, u predstavi pretežno kraljica Rozamunda) pokazuje nam, u završnom segmentu predstave, kako se utočište pred tim vapajem može potražiti u (svetovnom) nihilizmu i (scenskom) apsurdu: odbijajući, kako kaže, da govori pred nama monolog u kojem „odbija da ima monolog“, ona svu raskoš svoje glumačke svestranosti podvrgava ideji o prekidu komunikacije. Ipak, u fascinantnom monološkom iskazu Srđana Aleksića (inače, pretežno kralj Venceslav) odlazi se korak dalje. Proširivši pomenuti frazu „Ja volim ovo pozorište“ lajtmotivom „Moraš da se raduješ“, Aleksić nam, histrionski čarobno, opisuje luk od neobaveznosti i „uživljavanja“ do komentara i krika – krika u kome je sve: i veselo licemerje gledaočeve svakodnevice, i ambiciozna beda glumačkog poziva i zagušujuća inercija institucionalnog teatra. A nakon toga – za razliku od hamletovskog ćutanja – moguća je samo zajednička plovidba ka neizvesnom domu, čamcem u obliku pinkovskog flamingosa. Jer, kao što bez Poljske ne bi bilo ni Poljaka – ni Sombora (a ni pozorišta) ne bi bilo bez Somboraca.

www.offns.rs

Mladinsko gledališče, Ljubljana

Andrej Rozman Roza po djelu “Baal” Bertholda Brehta

Baal

Režija: Vito Taufer

Dramaturgija: Dubravko Mihanović

Dizajn seta: Zora Stančič

Animacija bazirana na idejama Zore Stančič: Andrej Kamnik

Kostimografija: Barbara Stupica

Muzika: Aleksander Pešut – Schatzi

Muzički aranžmani: Vasko Atanasovski Trio

Koreografija: Natalija Manojlović Varga

Igraju:

Ivan Godnič– Baal

Jure Ivanušič- žena akademika, Ekart, drvosječa

Uroš Maček– poslanik, Jana, ženoubica, psihijatar, prvi policajac, drvosječa

Robert Prebil– domaćin, Lojzka, magacioner, Joc, lopov, psihijatar, drvosječa

Matej Recer– Emilija, kurir, trgovac, psihijatar, prvi farmer, drugi policajac, drvosječa

Ivan Rupnik– akademik, drugi pijanac, pop, mama, psihijatar, drvosječa

Dario Varga– žena poslanika, prvi pijanac, Zala, prevarant, psihijatar, drugi farmer, drvosječa

Matija Vastl– Jan, nacista, krijumčar, psihijatar, doctor, drvosječa

Vasko Atanasovski – vokal, saksofon, flauta

Dejan Lapanja- gitara

Marjan Stanić- bubnjevi, udaraljke

Narodno pozorište, Subotica

Aleksandar Popović

Kus petlić

Režija i izbor muzike: Milan Nešković

Dramaturgija: Maja Todorović

Scenografija: Marija Kalabić

Scenski pokret: Igor Greksa

Kostimografija: Biljana Grgur

Igraju: Minja Peković, Sanja Moravčić, Igor Greksa, Dimitrije Dinić, Srđan Sekulić, Miloš Lazić

Reč autora

Pokušavajući da na neki način organizuje stvaralaštvo Ace Popovića, Radomir Putnik izdvaja četiri ciklusa, gde u jednom od njih grupiše drame: „Bela kafa“, „Mrešćenje šarana“, „Kus petlić“ i „Pazarni dan“. Radnja svih ovih komada se odigrava u burnim vremenima – oko II svetskog rata, a fokus je na „malim“ ljudima koji pokušavaju da se snađu u takvim vremenima i žive pristojno koliko je to moguće. Iako su „obojeni ratom“ i žive posledice tog rata, u svojoj suštini, kad se skloni taj politički sloj i kad se dođe do intime, pred nama su karakteri koji deluju potpuno savremeno i njihovi odnosi su nešto što je prepoznatljivo i istinito i nama danas 70-ak godina kasnije. To na prvu loptu može delovati poražavajuće, kao da se nismo odmakli i napredovali mnogo u svojoj svesti, ali opet i ne treba stvari gledati tako „crno“. Neki od tih odnosa su lepi, topli i preživeli su 70 godina jer su vezani za suštinu našeg bića, za našu potrebu za ljubavlju i bliskošću. Upravo to je bila naša smernica kada smo krenuli da radimo dramatizaciju ovog komada baveći se transponovanjem problema koji ova drama tretira na emotivnom nivou. Nismo želeli da se bavimo toliko „partizanima i četnicima“, koliko intimnim odnosima i životima tih marginalaca koji pokušavaju da pronađu svoje mesto u svetu u kom žive. Za njih je život nešto što se „dešava“, nešto za šta se oni mnogo ne pitaju, jer i oni i sami o sebi misle: „ko smo mi da se pitamo za nešto?“ Pile, Milja, Komnen, Seja, Avakum… Sve su to ljudi koje i danas srećemo na ulici prolazeći pored udžerica koje i dalje nije stigao da sruši neki investitor i na to mesto „posadi“ novu zgradu u koju ćemo se useliti mi, koji mislimo da smo nešto bolji, da se više pitamo i da imamo nekog izbora. Iako Aca Popović kaže: „Gomila je dokaz najgoreg izbora.“, moram da se ne složim jer retko kada je gomila kvalitetnijih ljudi i umetnika pravila neku predstavu u težim životnim uslovima.

Milan Nešković, reditelj
Maja Todorović, dramaturg 

Crnogorsko narodno pozorište, Podgorica

Ana Đorđević

Bladi Mun

Režija: Ana Đorđević
Scenografija: Ljubica Petrović
Kostimografija: Svetlana Cvijanović
Dramaturg: Stefan Bošković
Muzika: Ivana Čanović i Bojan Jovović

Igraju: Kristina Obradović, Aleksandar Gavranić, Sanja Vujisić, Nikola Perišić, Maša Božović, Filip Đuretić, Stevan Vuković, Branka Otašević

Oni su na večeri. Oni su bračni partneri, oni su prijatelji, oni su ljubavnici. Oni su na prostranoj terasi pokraj mora, zapljusnuti zvukom niskih talasa i naletima slanog zraka. Čekaju pomračenje Mjeseca koji je najavljen kao prilično spektakularan prizor. Te večeri nastupa takozvani bladi mun, crveni mjesec, moćniji od bilo kog drugog Mjeseca. Pomračenja su vrijeme često brzih promjena. Pomračenja otpuštaju potrebu u vjerovanje da postoji jedan pristup, jedan ugao, jedna filozofija, jedan pravi izlaz. Pomračenje je prostor snažne intuicije, kad energija postane krajnje nepredvidiva, a likovi moraju da podignu sidra i zapute se prema otvorenoj vodi i oslobode starog prtljaga. Krajevi u životima tih ljudi su labavi, no katkad očajnički pokušavaju da pronađu način da ih privežu za nova poglavlja. Rad na ovoj predstavi se postavio kao satni mehanizam, kao organizam neprestanih promjena, koji se rotiraju, izvrću, ali nikad ne staju. Ritam pulsira dosljedno, otvara vrata velikih odluka, mijenja perspesktive, okreće sudbine. Iza svega, rediteljka Ana Đorđević je uspjela da nedefinisanu mješavinu ljudskih sudbina i kosmičkih uticaja dovede u ravnotežu, da jedan polifoni mehanizam iskontruiše u nit, u nježnu sliku iz koje sve izraste, u kojoj sve i nestane.

Stefan Bošković

www.cnp.me

Kazalište Marina Držića, Dubrovnik

T. H. Pandur i L. Pandur prema B. Koltesu i V. Šekspiru

Hamlet – evidencija zločina jedne monarhije

Režija i adaptacija teksta: Livija Pandur

Dramaturgija i adaptacija teksta: Tibor Hrs Pandur

Scenografija i kostimi: Livija Pandur i Irena Kraljić

Autor muzike i zvuka: Žarko Dragojević

Igraju: Nikša Arčanin, Marija Šegvić, Mirej Stanić, Zdeslav Čotić

Poznata je činjenica da se ubojica uvijek vraća na mjesto zločina. Ako on je, onaj koji mislim da je, onda se ubojica neće vratiti na mjesto zločina, jednostavno zato što ubojica „je“ mjesto zločina. Ubojica je sustav. Zlo je odnos prema drugome. Zlo je odabrati zlo.

Subcomandante Marcos i P. I. Taibo II: Muertos Incomodos – Falta lo que Falta

Dan umorstava u povijesti o Hamletu (1974.) dramska je adaptacija Bernarda-Marie Koltèsa (1948.–1989.), na kojoj se temelji naša predstava, a sublimira događaje iz Hamleta u jedan jedini dan i na samo četiri lica, za koja se čini, da zatvoreni u posmrtnom bunkeru uprizoruju uvijek jednu te istu dramu. Svjedoci smo sukoba dviju generacija i dva svjetonazora: Hamlet i Ofelija protiv Klaudija i Gertrude, koji podupiru interpretaciju raskola koji Hamlet utjelovljuje već kod Shakespearea, jer izražava radikalnu sumnju u dominantni poredak elizabetanske Engleske i optimističnu sliku svijeta 16. stoljeća. Critchley i Webster pišu da je „Hamletov svijet određen sveprisutnošću špijunaže“ i da je „Hamlet drama nadzora u policijskoj državi“. Jan Kott bi rekao da se Hamlet opire “velikom mehanizmu povijesti” ili “feudalnom klanju” koji u nezaustavljivim ciklusima pretvara krvnike u žrtve i žrtve u krvnike. Suvremena čitanja Shakespearea utjecala su na Koltèsovu adaptaciju, a mi smo po istom principu nastavili. Zadržali smo Koltèsovu osnovnu strukturu, gotovo sve prilagodbe monologa i dijaloga, ostale su vjerne njegovoj dramaturgiji, ali smo u isto vrijeme osjećali da njegov zaplet moramo dovesti do krajnjih posljedica baš zbog njegove radikalnosti, domisliti ju do kraja. Budući da Koltèsov predložak (unatoč promijenjenih koordinata) prati slavni Shakespeareov rasplet, smatrali smo potrebnim da naš „Hamlet“ završi potpuno neočekivano. Osnovna teza koju preispitujemo je: što bi se dogodilo kad Hamlet ne bi kapitulirao ikad bi ostao vjeran svojoj sumnji u smisao krvave osvete kao sredstva uspona do vlasti. Hamlet, koji ostaje vjeran nenasilju. Hamlet koji se odupre „velikom mehanizmu“ povijesti feudalnog klanja, pa kao pravi tragični junak odluči da odustane i emigrira. I što bi se dogodilo ako se Ofelija odupre i ne bude samo bespomoćna žrtva? Što ako je njezino samoubojstvo barem čin otpora? U skladu sa suvremenom feminističkom interpretacijom u našoj su verziji ženske uloge jednakovrijedne muškim.

Citat sa kojim predstava počinja značajno sažima ishodište našeg koncepta:

“Uvijek i svugdje na zemaljskom prizorištu ista drama, isti dekor. Na istoj, ograničenoj sceni bučno čovječanstvo, zaluđeno svojom veličinom,  vjerujući da ono jest svemir, živeći u svom zatvoru kao da je neizmjeran prostor, samo da bi uskoro potonulo sa zemaljskom kuglom, koja je, s najvećim prezirom, nosila teret njegove gordosti. Ista monotonija, ista nepokretnost na tuđim zvijezdama. Svemir se neprestano ponavlja i vrpolji se u mjestu. Vječnost beskonačno i neometano izvodi jednu te istu predstavu.”

Louis-Auguste Blanqui: Vječnost kroz zvijezde (1872.)

(T. H. P.)

HAMLET

HNK “Ivan pl. Zajc”, Rijeka/Gradsko kazalište lutaka, Rijeka

Sofoklo – Delprato

Kralj Edip

Režija i adaptacije: Luciano Delprato

Prevod: Nikolina Židek

Dramaturgija: Nataša Antulov

Adaptacija kostimografije: Manuela Paladin Šabanović

Igraju: Edi Ćelić, Dean Krivačić, Mario Jovev, Alex Đaković, Nikola Nedić

Lutkarska predstava ‘Kralj Edip’ je klasik za sve generacije

‘Kralj Edip’ jedno je od najstarijih europskih kazališnih djela. Sofoklovu dramu, koju je Aristotel koristio kao primjer za ideju tragične sudbine, adaptirao je i režirao Luciano Delprato u koprodukciji s riječkim Gradskim kazalištem lutaka.

Umjetnik, redatelj, dramski pisac i pedagog iz argentinske Cordobe, rođen je 1978. godine. Uz pomoć novih medija, lutkarskog kazališta, animacije objekata, ova komorna predstava učinit će “Edipa“ značajnim i za one koji se prvi put susreću s tim naslovom.

“Grčki klasici predmet su mog posebnog interesa, jer se na njima temelji zapadna civilizacija. Međutim, na ta djela ne gledam kao kao na sliku prošlosti, već kao na sliku sadašnjosti“, rekao je Delprato.

“Adaptaciju sam radio misleći na aktualnost, jednom nogom u Sofoklovom djelu, a drugom u sadašnjem trenutku. Sofoklo je zapravo nevjerojatno moderan, odabire, kroz retrospekciju, ispričati nam događaj kao kriminalističku dramu. Istodobno pričamo priču o tajni identiteta“, dodao je.

U predstavi glume Edi Ćelić, Dean Krivačić, Mario Jovev, Alex Đaković i Nikola Nedić.

Autorski tim, uz Argentinca Delprata, čine i dramaturginja Nataša Antulov, kostimografkinja i scenografkinja Manuela Paladin Šabanović te oblikovatelj svjetla Rafael Rodriguez. Asistentice redatelja su Ana Marija Brđanović i Noemo Dessardo.

www.nacional.hr

U saradnji sa Amabasadom Kanade

Priče o ljubavi, nadanju i patnji

Tales of Love, Hope and Despair

Milan Milošević – klarinet

Žarko Pešić – fagot

Zagrebački gudački kvartet: Martin Krpan, Davor Filips, Hrvoje Filips, Martin Jordan

Milan Milošević stekao je doktorat muzičke umetnosti na Univerzitetu Britanske Kolumbije. Dobitnik je nagrade Saveta za umetnost Britanske Kolumbije, Doktorsku istraživacku stipendiju i nagradu za akademsku izuzetnost na Univerzitetu Britanske Kolumbije. Milan je predstavnik i sponzorisani umetnik Legere Reeds-a, Kanada; Silverstein Works, SAD i Stowasser J. Tarogato, Mađarska. Milan je trenutno predavač klarineta na Kanadskom Kraljevskom Muzičkom Koledzu (RCM) i angažovan je kao solo klarinetista Interkulturalnog orkestra (VICO) u Vankuveru. Pre doktorskih studija na Univerzitetu Britanske Kolumbije bio je član Beogradske filharmonije i predavao klarinet na Univerzitetu Manitobe. Tokom svog mandata bio je umetnički osnivač i kodirektor Ansambla duvača u Beogradskoj filharmoniji i Međunarodnog ansambla ‒ Sinergija 6. Milan je bio istaknuti solista i izvođač ansambla na festivalu savremene muzike Graundsvel i Festivalu nove muzike sa simfonijskim orkestrom Vinipega. Milan Milošević je bio istaknuti izvođač u brojnim nacionalnim emisijama CBC Radio 2 i brojnim TV i radio emisijama u Beogradu, Srbija. Nedavno je bio gostujući predavač na naučnim konferencijama i masterklasevima, uključujući svetsku premijeru izvedbe naručenih dela na Državnom univerzitetu Džekson, Univerzitetu Britanske Kolumbije, Muzičkoj akademiji u Zagrebu, Muzičkoj akademiji u Ljubljani, Fakultetu muzičke umetnosti u Srbiji i Univerzitetu Kapilano, odsek za muziku. Takođe je nastupao sa Društvom za novu muziku Vankuvera, Muzičkim društvom Redšift i koncertnim serijalom Virtuozi na Univerzitetu u Vinipegu. Milan je nastupao kao spoljni saradnik sa Vankuverskim simfonijskim orkestrom. Časopis međunarodnog udruženja za klarinet ‘The Clarinet’ publikovao je delove njegove disertacije i proširene tehnike izvođenja na klarinetu, kao i kritiku albuma ‘Pearls & Jarn’ i ‘Pearls & Thrills” kao: „eklektične, revolucionarne i inovativne“. Milan je angažovan umetnik ‘Summit Records,’ Arizona. USA, i ‘Chroma Disc,’ Vankuver, Kanada.

Žarko Perišić rođen je 1967. godine u Splitu, u Hrvatskoj. Tamo je završio osnovno i srednje muzičko obrazovanje. Položio je pripremni ispit na Muzičkoj akademiji u Zagrebu 1985. godine, predmet fagot, klasa prof. Marijana Kobetića. Tokom studija u Zagrebu, gde je i diplomirao 1990. godine, prima brojna priznanja na republičkim i saveznim takmičenjima kao fagotista i kamerni muzičar. Tako je 1989. godine pobedio na takmičenju mladih umetnika Jugoslavije (osvaja drugu nagradu, nagrada za prvo mesto nije dodeljena), a sledeće godine na istom takmičenju osvaja nagrade za trio limenih duvača i kvintet limenih duvača. Nagrađen je Rektorovom nagradom Sveučilišta u Zagrebu i nagradom odseka za limene duvačke instrumente Akademije. Po završetku studija nastavlja sa usavršavanjem u Visokoj muzičkoj školi Mozarteum u Salzburgu, u klasi prof. Milana Turkovića. Upisao se 1992. godine na mesto prvog koordinatora fagota u orkestru izraelskog radija u Jerusalimu, gde radi do avgusta 1996 godine.

U tom periodu nastupa i kao solista sa orkestrom Violine kralja Davida iz Jerusalima, sa gudačkim kamernim orkestrom i simfonijskim orkestrom iz Tel Aviva, a vodi i kvintet duvačkih instrumenata Simfonijskog orkestra iz Jerusalima, kao i gudački trio Divertimento. Počev od septembra 1996. godine, prešao je na mesto solo fagota u Kamernoj filharmoniji Salzburg, gde i danas nastupa (pored ostalih angažmana), nastavljajući svoje studije na Mozarteumu u Salzburgu, u klasi prof. Ričarda Galera. Od 1997. godine radio je kao predavač na Akademiji umetnosti u Novom Sadu, na kursevima fagota, kamerne muzike, odlomcima iz orkestra, a zvanje docenta dobija 1999. godine. Osnivač je kvinteta duvačkih instrumenata Sinergija 5, a od 2001. godine postaje solo fagotista i član Umetničkog veća Vojvođanskog simfonijskog orkestra u Novom Sadu, gde je aktivno angažovan kao izvođač i menadžer solista i dirigenata. Svira koncerte sa sledećim ansamblima: Camerata Salzburg, austrijski ansambl za novu muziku, Klangforum iz Beča, orkestri Gustav Mahler kamerni orkestar, Gruzijski kamerni orkestar, Mozarteum orkestar, Budimpeštanski festivalski orkestar, Kamerni orkestar Evrope širom Evrope gde takođe redovno nastupa kao solista fagota. Učestvuje na festivalu u Vilarsu, u Švajcarskoj, i na festivalu Dani Štrausa u Garmish-Partenkirchen-u ‒ mestu gde je Rihard Štraus nekada boravio i komponovao neka od svojih dela. Primljen je 2004. godine na mesto predavača fagota, kao asistent, na Muzičkoj akademiji u Zagrebu. Sledeće godine učestvuje na Muzičkom biennalu Zagreb ‒ Međunarodnom festivalu savremene muzike. Od 2005. godine nastupa kao prvi fagotist Simfonijskog orkestra HRT-a u Zagrebu.

ZAGREBAČKI KVARTET

Osnovan kao prvi trajni i profesionalni ansambl svoje vrste na hrvatskoj glazbenoj sceni, Zagrebački kvartet prvi je koncert održao 25. travnja 1919. godine. Članovi su tada bili Václav Huml, prva violina, Milan Graf, druga violina, Ladislav Škatula (kanije Miranov), viola i Umberto Fabbri, violončelo – redom profesori na konzervatoriju u Zagrebu. Tijekom prvih desetljeća, u Kvartetu su se izmijenili brojni glazbenici (Jan Prybyl, Jan Holub, Francis E. Arány, Dragutin Aranyi, Zlatko Topolski, Stjepan Šulek, Aleksandar Szegedi, Ljudevit Dobronji…) no već tada Zagrebački je kvartet uspostavio visoke kriterije djelovanja koji ga i danas čine okosnicom zagrebačkog i hrvatskog kvartetskog muziciranja.
Ansambl je rano formirao koncept svojih programa koje čini široki repertoarni raspon, od klasike, Haydna, Mozarta, Beethovena, Brahmsa, i tzv. željeznog kvartetskog repertoara, do suvremenih autora s posebnim naglaskom na hrvatsko stvaralaštvo; djela Božidara Širole, Josipa Štolcera Slavenskog, Frana Lhotke, Antuna Dobronića, Borisa Papandopula, Mila Cipre, Milka Kelemena, Marka Ruždjaka, Frane Paraća, Dubravka Detonija i brojnih drugih redovito su na koncertnim rasporedima.
U sezoni 1930./1931. članovi kreću na prvu inozemnu turneju po Češkoj i Njemačkoj stječući laskave kritike i epitet ‘slavni’; redovito muziciranje diljem domovine i  inozemna gostovanja praksa je koju su zadržali do danas. Osim po Europi u više navrata održavaju velike turneje po Sjedinjenim Američkim Državama, bivšem Sovjetskom Savezu, Rusiji, Kanadi, Australiji, Novom Zelandu… Rano započinju i s praksom suradnji s drugim istaknutim glazbenicima-solistima.

Prvo razdoblje djelovanja Zagrebačkog kvarteta zaključio je Drugi svjetski rat da bi novo poglavlje počelo 1954. zahvaljujući inicijativi glazbenika iz tadašnjeg Akademskog gudačkog kvarteta – Josipa Klime, Tomislava Šestaka, Dušana Stranića i Zvonimira Pomykala. Upravo violinist Josip Klima, uz kraće prekide, predvodi Kvartet sljedeća gotovo dva desetljeća, a nasljeđuju ga, do 1987., Zlatko Balija, Edo Pečarić i Đorđe Trkulja. Drugi violinisti bili su Zlatko Balija, Edo Pečarić, Nikola Jambrošić, Ivan Kuzmić i Marija Cobenzl, violisti Dušan Stranić i Daniel Thune, a violončelisti Fred Kiefer i Josip Stojanović. Najdulji staž u kvartetu, punih 37 godina, ostvario je violist Ante Živković. (Muzikologinja Hana Breko izdvojila je dva glavna sastava u tom drugom razdoblju djelovanja: Josip Klima, Zlatko Balija, Dušan Stranić i Fred Kiefer te Josip Klima, Ivan Kuzmić, Ante Živković i Josip Stojanović.) Znakovito je i da se tijekom tog perioda, novosti i suvremene tekovine koje donosi Muzički biennale Zagreb od 1961., odražavaju na repertoar ansambla pa on redovito izvodi i praizvodi najnovija domaća i inozemna kvartetska dostignuća.
Godine 1987. na mjesto prvog violinista dolazi Goran Končar što označava početak još jednog novog razdoblja; ostaje na tom mjestu do 2012., a s njim muziciraju Goran Bakrač i potom Davor Philips (od 2001.) na drugoj violini, violisti Ante Živković, i od 2005. Hrvoje Philips, te Martin Jordan na violončelu (od 1991.). To je vrijeme obilježeno ciklusom koncerata u Muzeju Mimara i u Preporodnoj dvorani Narodnog doma, a od 2008. u Hrvatskom glazbenom zavodu gdje se i danas održava sezona Zagrebačkog kvarteta. Ugled ansambla učvršćuju nove inozemne turneje i gostovanja na kojima devedesetih godina osobito skreću pažnju javnosti na ratna zbivanja u Hrvatskoj, nastupi od Concertgebouwa u Amsterdamu, praškog Rudolfinuma i londonskog St. John’s Smith Squarea preko zgrade Ujedinjenih naroda u New Yorku do Guangyuan Concert Halla, izvedbe kapitalnih djela poput Bachova Umijeća fuge i Beethovenovih posljednjih gudačkih kvarteta, kao i jedinstvena izvedba Sedam posljednjih Kristovih riječi Josepha Haydna u kripti crkve Sv. Ane u Jeruzalemu. Mjesto prvog violinista 2012. nakratko preuzima Sergej Evseev i Marin Maras, a od sezone 2017./2018., uz  Davora Philipsa, Hrvoja Philipsa i Martina Jordana, kao prvi violinist muzicira Martin Krpan.

Bogata diskografija Kvarteta, stvarana tijekom cijelog stoljeća, uključuje izdanja za Jugoton, PGP RTB, Melodicom, Sastruphon, Nuova Era Records, ZYX Classic, RCA, Da Camera Magna, Croatiju Records, ZG Zoe, Cantus/HDS i druge. Posljednje albume – s kvartetima Leoša Janáčeka i Antonína Dvořáka te povijesni četverostruki album povodom stote obljetnice – objavila je etiketa Spona Classics.

Brojne nagrade i priznanja uključuju najvažnije nacionalne nagrade: od Nagrade grada Zagreba 1957. preko Nagrade Milka Trnina, Vjesnikove nagrade Josip Štolcer Slavenski, nagrada Vladimir Nazor i Vatroslav Lisinski, Povelje Republike Hrvatske za osobite zasluge u kulturi 1999., Nagrade grada Zagreba 2001., niza diskografskih nagrada Porin do nagrade Vladimir Nazor za životno djelo 2009. godine.

Srpski Umjetnik vijeka, Najhumanija ličnost godine i Ličnost-brend godine, violinista Stefan Milenković, uživa plodnu karijeru kao međunarodno priznati solista i recitalista, sa izvanrednom produktivnom dugovječnošću, profesionalnošću i kreativnošću. Milenković je karijeru započeo još kao dječak. Nastupio je za predsjednika SAD-a Ronalda Regana na Božićnom koncertu u Vašingtonu sa 10 godina. Sledeće godine svirao je za Mihaila Gorbačova u Beogradu. Sa 14 godina svirao je za papu Jovana Pavla II, a sa 16 je održao svoj hiljaditi koncert u Montereju u Meksiku. Čvrsto posvećen pedagoškom radu, Milenković je predavao u saradnji sa Isakom Perlmanom na Džulijardu u Njujorku, prije nego što je prihvatio svoju trenutnu poziciju vanrednog profesora violine na Univerzitetu u Ilinoisu u ,,Urbana-Champaign”. Milenković je i dalje najmlađi diplomirani umjetnik Muzičke akademije u Beogradu, magistarske studije završava sa 19 godina, a na pomenutom Džulijardu završio je i program strukovnih studija, pod paskom gospođe Doroti De Lej. Milenković svira violinu “Giovanni Battista Guadagnini” iz 1783. godine.

Maestro Bojan Suđić, najistaknutije dirigentsko ime u srpskoj muzici današnjice, već više od jedne decenije nalazi se na mjestu umjetničkog direktora Muzičke produkcije RTS i šefa dirigenta renomiranih ansambala – Simfonijskog orkestra RTS i Hora RTS. Redovni je profesor dirigovanja na Fakultetu muzičke umjetnosti u Beogradu i šef dirigent Simfonijskog orkestra ove institucije.

Svoju profesionalnu karijeru izgradio je na izuzetno složenom i bogatom repertoaru simfonijske, horske, operske i baletske muzike. Danas je prepoznatljiv i po koncertima na kojima je na sceni okupio preko pet stotina izvođača, u izvođenju “Osme simfonije” Gustava Malera, Berliozovog i Verdijevog “Rekvijema”, Orfove “Karmine Burane” i drugih djela, kao i po koncertima koje je održao pred izuzetno velikim auditorijumom od preko deset hiljada ljudi, sa ciljem da se umjetnička muzika približi širokoj publici.

Od pobjede na Jugoslovenskom takmičenju u Zagrebu (kasnije takmičenju „Lovro fon Matačić“), 1989. godine, profesionalna karijera maestra Bojana Suđića proširuje se na Evropu i Latinsku Ameriku, gdje je ostvario saradnju sa preko pedeset orkestara i horova. Pored Helsinške i Novosibirske filharmonije, simfonijskih orkestara iz Odenzea, Turkua, Klagenfurta, Helsinške opere i mnogih drugih eminentnih ansambala, Suđić je već deset godina redovni gost dirigent u sezonama Crnogorskog simfonijskog orkestra i OFUNAM-a iz Meksika.

Sarađivao je sa najistaknutijim svjetskim umjetnicima, među kojima su Maksim Vengerov, Vadim Rjepin, Najdžel Kenedi, Ivo Pogorelić, Denis Macujev, Nikolaj Luganski, Mišel Berof, Šlomo Minc, Emanuel Pai, Plasido Domingo, Željko Lučić, Nemanja Radulović i drugi.

Domaća stručna kritika smatra ga „vodećim dirigentskim imenom u srpskoj muzici“ (Sonja Marinković, Beograd), a kritičar iz Finske, između ostalog, istakao je: „On je prirodni talenat sa izuzetnim stilom i sa jednom od najljepših tehnika koje sam ikada vidio“ (Mats Liljeros, Huvudstadsbladet, Helsinki). www.bojansudjic.com

Montaž stroj MONTAЖ$TROJ

Radnička cesta

Autor i režija: Borut Šeparović

Tekst i dramaturgija: Ana Prolić, Borut Šeparović

Snimatelj slike i zvuka: Borut Šeparović

Montaža i obrada slike i zvuka: Konrad Mulvaj

Zvuk i muzika: MONTAЖ$TROJ

Fotografija: Borut Šeparović, Ana Prolić, Konrad Mulvaj

Grafičko oblikovanje: Nikolina Šerbetić Keserić

Oblikovanje špice: Dejan Oblak

Igraju: Bernard Tomić, Domagoj Janković, Matej Đurđević, Goran Grgić

Grad teatar, Budva/Srpsko narodno pozorište, Novi Sad

Federiko Garsija Lorka

Krvave svadbe

Režija: Igor Vuk Torbica

Scenografija: Branko Hojnik

Kostimografija: Jelisaveta Tatić Čuturilo

Kompozitor: Vladimir Pejković

Igraju: Varja Đukić, Milica Grujičić, Ivana Mrvaljević, Pavle Popović, Branka Otašević, Vukašin Ranđelović, Miroslav Fabri, Draginja Voganjac, Maja Stojanović, Dušan Vukašinović, Filip Đuretić, Nenad Pećinar

Oda osvojenim slobodama

„Krvave svadbe“ (1933) su poetska drama ljubomore i osvete, dogovorenih i neželjenih brakova, sukoba strasti, časti i morala. Rejmond Vilijams je o njenoj formi pisao da ona ne predstavlja uobličenje radnje, već da jeste radnja, imajući u vidu nabujalu snagu prisutne poezije. Lorka je crpeo inspiraciju iz tradicije i naroda, i našao nove dramsko-poetske forme izražavanja, utemeljene u mitskom i arhetipskom. Uzimajući situaciju venčanja kao osnovu dramske radnje, ovaj španski poeta je istražio cikličnosti života i smrti, granice izbora u ljubavi, kao i odnos između društvenih obaveza i nesputanih osećanja.

Lorkina dramska poezija je danas priličan teatarski izazov, može se reći i klizav teren, prostor lakog posrtanja, koji naročito traži rediteljsku maštovitost, istinski talenat i delikatnu scensko-poetsku osećajnost. Igor Vuk Torbica je svojom režijom potvrdio da poseduje ove osobenosti. Njegovo tumačenje „Krvavih svadbi“ je  izuzetno, precizno, stilizovano, simbolički intenzivno i suptilno razigrano u svom osnovnom minimalizmu. Polazeći od poezije Lorkinih reči, Torbica je izgradio autentičnu scensku poeziju. Glumci nastupaju vrlo kompaktno, kolektivno, kao jedno telo, vešto preplićući govor i pesmu. Na sceni je stvorena posebna atmosfera, nalik oživljenom snu, ceremonijalna i iznutra napeta. Izlivena je u susretu hipnotičke vizuelnosti i muzike iz kojeg se rađaju nezadrživo jake emocije.

Na početku predstave, svi izvođači, elegantno obučeni, u dugoj, dostojanstvenoj tišini, izlaze na scenu i smeštaju se u dva niza stolica, okruženi mikrofonima koji funkcionalno teatralizuju njihov govor (kostimograf Jelisaveta Tatić Čuturilo, scenski govor Dejan Sredojević). Glasovi odjekuju kroz prostor, kao mehaničke sablasti. Predstavu otvaraju reči Oca (Miroslav Fabri), izmeštene iz sredine originalnog Lorkinog komada, čime se na početku ističe njegova poetska introspekcija. Radnja je tu vrlo statična, predstavlja zatišje pred buru koja se gradacijski gradi, kao i lirika koja se postepeno probija. Reči se lagano, isprva stidljivo, pretapaju u pesmu, individualnu, a zatim i horsku, sa uspavljivanjem Taštine (Ivana Mrvaljević) bebe. Izvođači repetativno i zavodljivo prosipaju po sceni reči nežne uspavanke, u toj drugoj slici prvog čina Lorkinog komada, kada dinamika počinje da se razbuktava.

Glumci proizvode sve zvuke sami, svojim glasovima, povremeno dopunjenim minimalističkim tonovima na gitari i klaviru (kompozitor Vladimir Pejković). Rastuće dramatična atmosfera doživljava kulminaciju na kraju drugog čina, nakon venčanja i bega ljubavnika, kada se scena spektakularno pretvara u šumu (scenografija Branko Hojnik). Naročito je spretno rešeno rušenje zadnjeg zida od dasaka, koje se posle uzdižu, postaju stabla. U tim opojnim scenografskim promenama stiže i ogroman mesec, kao neki fatalistički pratilac događaja, u trećem činu koji nosi strindbergovske elemente mistike. Odatle pratimo žestoku poteru, gde je naročito važno sudbinsko, iracionalno, izraženo i kroz personifikovane likove Meseca (Nenad Pećinar) i Smrti (Draginja Voganjac). Ovaj čin shvatamo i kao otelotvorenje romantičarskog pogleda na svet, nepomirljivog sukoba slobodoumnih pojedinaca sa društvenom rigidnošću. Dok ih krdo ganja, razjareno mržnjom zbog njihovog individualizma i hrabrosti, Verenica i Leonardo ne puštaju jedno drugo iz ekstaze ljubavi.

Milica Grujičić je u ulozi Verenice ubedljivo prikazala unutrašnji raspad zbog braka koji ne želi, i stihijsku snagu strasti koja bezobzirno ruši sva ograničenja tradicije i (lažnog) morala.  Komički diskretno i stilizovano je izražena beživotnost ljubavi između nje i Verenika (Vukašin Ranđelović), u prizorima u kojima je on trapavo ljubi, pokazujući tako njihovo odsustvo bliskosti. Sa druge strane, odnos između Leonarda (Pavle Popović) i Verenice, fizički je nabujao zbog njihove magnetske ljubavi, i uprkos postojanju Leonardove žene (Branka Stanić). To je zaista očaravajuće izraženo u scenama u kojima su njihova odbegla, isprepletana tela postala žive skulpture ljubavnog zanosa, procvetale strasti koja lomi sve prepreke na putu. Varja Đukić u ulozi Majke staloženo, a eksplozivno, oblikuje ženu ogrubelu od užasa iskušenih smrti bližnjih, posledica destruktivnosti patrijarhata.

Iako tragična u svojoj osnovi, Lorkina drama u ovoj magično estetizovanoj, vanserijskoj predstavi Igora Vuka Torbice proizvodi neobičnu vedrinu. Uprkos tragičnom raspletu, istinska ljubav je razbila neprirodno podignute zidove, označavajući trijumf slobode.

Ana Tasić

Kritika je objavljena u Politici, 19.8.2018. godine

Srpsko narodno pozorište, Novi Sad/Omladinska prestonica Evrope Novi Sad, OPENS

Tijana Grumić

Ko je ubio Dženis Džoplin?

Koncept i režija: Sonja Petrović
Dramaturgija: Nikolina Đukanović
Likovno rešenje kostima: Senka Ranosavljević
Scenografija: Željko Piškorić
Igraju: Bojana Milanović, Sonja Isailović, Stefan Vukić, Dimitrije Aranđelović, Vukašin Ranđelović, Petar Banjac, Filip Grubač, Igor Sakač

Danas nam je teško da zamislimo vreme u kojem je ženama bilo zabranjeno da nose pantalone ili u kojem je bilo nedopustivo da se bave rokenrolom, ali Dženis Džoplin je odrastala upravo u jednom takvom vremenu.

Nažalost, Dženis Džoplin danas ređe pamtimo po tome šta je sve uradila za žensku borbu i emancipaciju žena, a češće po načinu na koji je živela, pa na kraju i umrla, a koji mahom osuđujemo. Isto tako, sve ono što danas znamo o Dženis, a što nije njena duboko potresna i dirljiva muzika, jeste ono što čujemo od ljudi koji (misle da) su je poznavali kroz razne intervjue, knjige i filmove o njoj. Zbog toga je nastao ovaj komad – napisan je za pozorište, jer je pozorište jedini medij u kojem možemo da damo glas upravo samoj Dženis Džoplin da konačno ispriča svoju priču. Nije važno da li je ta priča istinita, zasnovana na činjenicama ili hronološki dosledna, važno je da je ta priča konačno njena. Nezamislivo je teško biti među prvima koje reše da nose pantalone, pevaju rokenrol ili odluče da se ne udaju i imaju decu jer „to tako treba“. Zato što je bilo njih takvih koje su u nečemu bile prve, nama danas je malo lakše da biramo i ne budemo uvek osuđivane zbog naših izbora, iako se, budimo iskreni, našoj borbi ni blizu ne nazire kraj.

Tijana Grumić, dramska spisateljica

Kada sam razmišljala o tome da uradim predstavu o osobi, koja mi je bila uzor i inspiracija u tinejdžerskom periodu, uvek sam o njoj mislila kao o dvema osobama. Evidentno je njeno dvojstvo; njena dva lika i njene dve priče. Jedna priča o nesigurnoj, nežnoj, neprihvaćenoj i nezaštićenoj devojčici i ona druga o hrabroj, agresivnoj začetnici novog spiska kriterijuma za žene. Jedna zbog koje je živela i ona druga zbog koje je umrla. Jedna koja je išla ka svom kraju da bi druga počela. Tek kasnije nailazim na podatak da je Dženis dobila ime po bogu Janusu. U pitanju je rimski bog kraja i početka. On je obično prikazivan sa dva lica, jedno gleda u početak, a drugo u svoj kraj.

Stoga, ova predstava omaž je jednoj ženi koja je došla do svog kraja da bi se desio novi početak.

Ova predstava je omaž muzici kakva više ne postoji. Muzici koja nema formulu za uspeh nego emociju za deljenje. Muzici koja nije matematika nego organska potreba. Želim da ova predstava inspiriše i osnaži mnoge da budu ono što jesu, a ne ono što se od njih očekuje ili im se kao obavezno nameće.

Don’t compromise yourself you’re all you’ve got.

Dženis Džoplin nikada nije imala taj mercedes koji je bio stvar prestiža. Vozila je porše. Međutim, pre par godina njen porše prodat je na aukciji za rekordnih 1.76 miliona dolara. Ispostavlja se da je postavila nove standarde vrednosti.

I guess I’m just like a turtle
That’s hidin’ underneath its horny shell.

Sonja Petrović, rediteljka

Grad teatar, Budva/ Gradsko pozorište, Podgorica

Beogradsko dramsko pozorište

Prema motivima romana Moma Kapora u saradnji sa Zukom Džumhurom

Zelena čoja Montenegra

Režija, adaptacija teksta i scenografija: Nikita Milivojević

Kostimografija: Jelena Stokuća

Muzika: Aleksandar Srebrić

Scenski pokret: Amalija Benet

Igraju: Miloš Pejović, Dejan Đonović, Emir Ćatović/Božidar Zuber, Simo Trebješanin, Jelena Simić, Maja Stojanović, Andrija Kuzmanović, Branimir Brstina, Ivan Tomić, Milorad Damjanović, Ivan Zablaćanski, Stefan Radonjić

Zelena čoja Montenegra

Oduvek sam posebno voleo priče u kojima postoji mešanje vremena, prostora, stvarnog i nestvarnog, kada je sve što se događa na nekakvoj granici, nije sasvim jasno gde tačno prestaje stvarnost a počinje fikcija, jer se toliko prožimaju da ih je ponekad nemoguće razlikovati. U pozorištu je to uvek bilo vrlo inspirativno za mene. “Zelena čoja Montenegra’’ je upravo jedna od takvih priča. U njoj se putuje kroz vreme i prostor,  sa puno mašte, nekih zanimljivih likova, neverovatnih događaja, ljubavi, intrige, misterije, politike, strasti…  Istorija, fikcija, realni događaji, neraskidivo su isprepleteni i jedno drugo podržavaju – baš kao i u životu. Sve zajedno, više nego dovoljno razloga da se radi predstava.

Nikita Milivojević povodom rada na predstavi

Nikita Milivojević

“Angažovanošću svojih predstava obeležio devedesete godine u srpskom teatru, a smelim i novim čitanjem klasike uveo ga u novi vek.” (Jovan Ćirilov)

Dobitnik je svih relevantnih pozorišnih priznanja za režiju u svojoj zemlji: (nagrade Bojan Stupica, više Sterijinih nagrada za režiju, Bitefove nagrade, kritike pozorišnog časopisa “Scena”, godišnjih nagrada Narodnog pozorišta Beograd, Jugoslovenskog dramskog pozorišta, Grada teatara Budva, Narodnog pozorišta “Ljubiša Jovanović” Šabac i mnogih drugih na festivalima: Kragujevac, Vršac, Šabac, Novi Sad, Skopje). U zajedničkoj anketi pozorišnih kritičara Srbije predstava “Banović Strahinja” u režiji Nikite Milivojevića proglašena je najznačajnijim ostvarenjem devedestih godina 20. vijeka u srpskom teatru. 2000. godine karijeru nastavlja u Grčkoj. Predstave “Ivanov” (A. P. Čehov) i “Zločin i kazna” (F. M. Dostojevski) u teatru Amore – proglašene su pozorišnim događajima u Atini. Predstava “Tri sestre” (A. P. Čehov) u teatru “Katja Dandulaki”dobija nagradu za najbolju režiju u Atini. Pored Grčke, režirao je i u Švedskoj, Sloveniji, Makedoniji, Turskoj, Njemačkoj, Italiji, SAD, itd. (Kalderon, Šekspir, Eshil, Sofokle, Čehov, Bulgakov, Pinter, T. Man, Breht, H. Miler, Ruževič, Vitrak, Jonesko, Bond, Beket, Stopard, Meterlink, Sartr, itd.).

Napisao je scenario i režirao igrani film “Jelena, Katarina, Marija” (New York, 2008-2009.) po motivima knjige “New York, Beograd”D. Miklje. 1996-2004. Redovni professor na odsjeku gluma/režija, Akademija umetnosti, Beograd 2005-2009,director Beogradskog interacionalnog teatarskog Festivala (BITEF) i Teatra Bitef. Od 2009. godine redovni profesor na Katedri za glumu/režiju Akademije umetnosti Novi Sad. Živi i radi u Beogradu .

www.akademija.uns.ac.rs

Zbog čega sam se vratio ovim stranicama nakon svih ovih godina?

Zuko bi se ponekad setio našeg scenarija i pitao me šta je s njim. Još uvek se nadao da će neko napraviti po njemu film i da ćemo se, najzad, obogatiti. Poslednji put, pred njegovu smrt, obećao sam mu da ću ga pronaći. Obojica smo verovali da imamo najbolju priču na svetu, kakva se sreće samo jednom u životu. Nismo ni sanjali da je Zukin život isto tako dobra priča.

Ispisujem, dakle, ove stranice da se Zukin duh potrošen na „Zelenu čoju Montenegra“ ne bi izgubio u nepovrat.

To je sad i jedini način da se ponovo družim sa Šejtan-efendijom, od koga sam naučio najvažnije stvari u životu.

(Momo Kapor u saradnji sa Zukom Džumhurom,

„Zelena čoja Montenegra“, Prosveta, Beograd,1993.god)

Grad teatar, Budva/ Gradsko pozorište, Podgorica

Beogradsko dramsko pozorište

Prema motivima romana Moma Kapora u saradnji sa Zukom Džumhurom

Zelena čoja Montenegra

Režija, adaptacija teksta i scenografija: Nikita Milivojević

Kostimografija: Jelena Stokuća

Muzika: Aleksandar Srebrić

Scenski pokret: Amalija Benet

Igraju: Miloš Pejović, Dejan Đonović, Emir Ćatović/Božidar Zuber, Simo Trebješanin, Jelena Simić, Maja Stojanović, Andrija Kuzmanović, Branimir Brstina, Ivan Tomić, Milorad Damjanović, Ivan Zablaćanski, Stefan Radonjić

Zelena čoja Montenegra

Oduvek sam posebno voleo priče u kojima postoji mešanje vremena, prostora, stvarnog i nestvarnog, kada je sve što se događa na nekakvoj granici, nije sasvim jasno gde tačno prestaje stvarnost a počinje fikcija, jer se toliko prožimaju da ih je ponekad nemoguće razlikovati. U pozorištu je to uvek bilo vrlo inspirativno za mene. “Zelena čoja Montenegra’’ je upravo jedna od takvih priča. U njoj se putuje kroz vreme i prostor,  sa puno mašte, nekih zanimljivih likova, neverovatnih događaja, ljubavi, intrige, misterije, politike, strasti…  Istorija, fikcija, realni događaji, neraskidivo su isprepleteni i jedno drugo podržavaju – baš kao i u životu. Sve zajedno, više nego dovoljno razloga da se radi predstava.

Nikita Milivojević povodom rada na predstavi

Nikita Milivojević

“Angažovanošću svojih predstava obeležio devedesete godine u srpskom teatru, a smelim i novim čitanjem klasike uveo ga u novi vek.” (Jovan Ćirilov)

Dobitnik je svih relevantnih pozorišnih priznanja za režiju u svojoj zemlji: (nagrade Bojan Stupica, više Sterijinih nagrada za režiju, Bitefove nagrade, kritike pozorišnog časopisa “Scena”, godišnjih nagrada Narodnog pozorišta Beograd, Jugoslovenskog dramskog pozorišta, Grada teatara Budva, Narodnog pozorišta “Ljubiša Jovanović” Šabac i mnogih drugih na festivalima: Kragujevac, Vršac, Šabac, Novi Sad, Skopje). U zajedničkoj anketi pozorišnih kritičara Srbije predstava “Banović Strahinja” u režiji Nikite Milivojevića proglašena je najznačajnijim ostvarenjem devedestih godina 20. vijeka u srpskom teatru. 2000. godine karijeru nastavlja u Grčkoj. Predstave “Ivanov” (A. P. Čehov) i “Zločin i kazna” (F. M. Dostojevski) u teatru Amore – proglašene su pozorišnim događajima u Atini. Predstava “Tri sestre” (A. P. Čehov) u teatru “Katja Dandulaki”dobija nagradu za najbolju režiju u Atini. Pored Grčke, režirao je i u Švedskoj, Sloveniji, Makedoniji, Turskoj, Njemačkoj, Italiji, SAD, itd. (Kalderon, Šekspir, Eshil, Sofokle, Čehov, Bulgakov, Pinter, T. Man, Breht, H. Miler, Ruževič, Vitrak, Jonesko, Bond, Beket, Stopard, Meterlink, Sartr, itd.).

Napisao je scenario i režirao igrani film “Jelena, Katarina, Marija” (New York, 2008-2009.) po motivima knjige “New York, Beograd”D. Miklje. 1996-2004. Redovni professor na odsjeku gluma/režija, Akademija umetnosti, Beograd 2005-2009,director Beogradskog interacionalnog teatarskog Festivala (BITEF) i Teatra Bitef. Od 2009. godine redovni profesor na Katedri za glumu/režiju Akademije umetnosti Novi Sad. Živi i radi u Beogradu .

www.akademija.uns.ac.rs

Zbog čega sam se vratio ovim stranicama nakon svih ovih godina?

Zuko bi se ponekad setio našeg scenarija i pitao me šta je s njim. Još uvek se nadao da će neko napraviti po njemu film i da ćemo se, najzad, obogatiti. Poslednji put, pred njegovu smrt, obećao sam mu da ću ga pronaći. Obojica smo verovali da imamo najbolju priču na svetu, kakva se sreće samo jednom u životu. Nismo ni sanjali da je Zukin život isto tako dobra priča.

Ispisujem, dakle, ove stranice da se Zukin duh potrošen na „Zelenu čoju Montenegra“ ne bi izgubio u nepovrat.

To je sad i jedini način da se ponovo družim sa Šejtan-efendijom, od koga sam naučio najvažnije stvari u životu.

(Momo Kapor u saradnji sa Zukom Džumhurom,

„Zelena čoja Montenegra“, Prosveta, Beograd,1993.god)

Beogradsko dramsko pozorište

Milan Ramšak Marković

Inspirisano dramom Hajnera Milera

Cement Beograd      

Režija: Sebastijan Horvat

Dramaturgija: Milan Ramšak Marković

Scenografija, autor videa: Igor Vasiljev

Kostimografija: Belinda Radulović
Kompozicija: Drago Ivanuša
Koreografija i scenski pokret: Ana Dubljević

Igraju: Milena Zupančić, Miodrag Miki Krstović, Bojana Stojković, Emir Ćatović/Milan Zarić, Ivan Zablaćanski, Isidora Simijonović, Marija Pikić, Nedim Nezirović

„Posle predstava u Zagrebačkom kazalištu mladih i SNG Drama u Ljubljani, reditelj Sebastijan Horvat u Beogradskom dramskom pozorištu završava godinu „Cementa“ Hajnera Milera. Milerov „Cement“ je tekst u previranju: počevši od samog revolucionarnog vremena koje tretira, preko borbe između emancipatornih težnji njegovih likova i njihove ukotvljenosti u tradicionalne porodične odnose iz kojih su izrasli, pa do ljubavnog odnosa glavnih likova, Daše i Gleba Čumalova, kroz koji se prelama uticaj društvenih okolnosti na najintimniju ravan. Ova naša, treća, beogradska predstava inspirisana dramom velikog istočno nemačkog dramskog pisca biće bazirana na originalnoj drami Horvatovog stalnog saradnika Milana Ramšaka Markovića u kojoj se mesto i vreme radnje premešta u Beograd, danas. Odnos traume i sećanja, političke demence u kojoj se polako gubimo kao i konflikt koji nam je upisan u telo su neki od motiva koje ćemo uvesti u ovaj beogradski, poslednji čin razgovora sa Hajnerom Milerom.“

www.bdp.rs

Beogradsko dramsko pozorište

Milan Ramšak Marković

Inspirisano dramom Hajnera Milera

Cement Beograd      

Režija: Sebastijan Horvat

Dramaturgija: Milan Ramšak Marković

Scenografija, autor videa: Igor Vasiljev

Kostimografija: Belinda Radulović
Kompozicija: Drago Ivanuša
Koreografija i scenski pokret: Ana Dubljević

Igraju: Milena Zupančić, Miodrag Miki Krstović, Bojana Stojković, Emir Ćatović/Milan Zarić, Ivan Zablaćanski, Isidora Simijonović, Marija Pikić, Nedim Nezirović

„Posle predstava u Zagrebačkom kazalištu mladih i SNG Drama u Ljubljani, reditelj Sebastijan Horvat u Beogradskom dramskom pozorištu završava godinu „Cementa“ Hajnera Milera. Milerov „Cement“ je tekst u previranju: počevši od samog revolucionarnog vremena koje tretira, preko borbe između emancipatornih težnji njegovih likova i njihove ukotvljenosti u tradicionalne porodične odnose iz kojih su izrasli, pa do ljubavnog odnosa glavnih likova, Daše i Gleba Čumalova, kroz koji se prelama uticaj društvenih okolnosti na najintimniju ravan. Ova naša, treća, beogradska predstava inspirisana dramom velikog istočno nemačkog dramskog pisca biće bazirana na originalnoj drami Horvatovog stalnog saradnika Milana Ramšaka Markovića u kojoj se mesto i vreme radnje premešta u Beograd, danas. Odnos traume i sećanja, političke demence u kojoj se polako gubimo kao i konflikt koji nam je upisan u telo su neki od motiva koje ćemo uvesti u ovaj beogradski, poslednji čin razgovora sa Hajnerom Milerom.“

www.bdp.rs

Narodno pozorište, Sombor/Srpsko narodno pozorište, Novi Sad
Autorski projekat Igora Vuka Torbice po motivima originalne Molijerove drame “Tartif”
Tartif – komično u klasičnom
Autor i reditelj: Igor Vuk Torbica
Scenografija: Andreja Rondović
Kostimografija: Jelisaveta Tatić Čuturilo
Kompozitor: Vladimir Pejković
Igraju: Saša Torlaković, Hana Selimović, Ninoslav Đorđević, Tijana Marković, Marko Marković, Biljana Keskenović, Danica Grubački, Marko Savić, Dušan Vukašinović, Nemanja Bakić, Milorad Kapor, Dragana Šuša