-Umjetnost koja ne postavlja pitanja, koja ne preispituje stvarnost, nije umjetnost, već neki vid dekora, kiča, ukrasa, a jedna od glavnih poruka romana “Luzitanija” je da je između ludila i razuma tanka granica, i da su te dvije kategorije usko povezane. Ludilo i razum, zapravo, nisu jedno drugom suprotstavljeni, već predstavljaju dvije strane jedne iste ljudske sudbine. Ono što je razumu zaista suprotnost jeste ljudska glupost. Ona se događa i planira sa predumišljajem. Glupi postupci, nasilni postupci, uvijek nastaju sa dozom planiranja. Ludilo, naravno, iza sebe nema nikakav plan, štaviše, ludilo često pomaže razumu da izoštri pogled ka tome šta mu je zaista suprotstavljeno – izjavio je Dejan Atanacković, predstavlajući svoju knjigu na Trgu pjesnika u Budvi.
Laureat NIN-ove nagrade za najbolji roman, koja je i danas jedna od najprestižnijih u regionu, čije zanimanje nije ni “nagovještavalo” budućeg pisca – Atanacković je po profesiji slikar (predavač više oblasti vizuelne umjetnosti i kulture na univerzitetu u Firenci, saradnik sa firentinskim Muzejom prirodnih nauka, a posljednjih godina vodi radionice zasnovane na dijalogu i saradnji studenata i psihijatrijskih pacijenata), zanimljiv je i po tome što je tek drugi debitant u istoriji ovog priznanja (prvi je bio Vladimir Arsenijević).
Njegova “Luzitanija”, priča o psihijatrijskoj bolnici u Beogradu tokom Prvog svjetskog rata, u kojoj ljudi “s uma sišavši” stvaraju svijet mnogo skladniji i humaniji od onog ratnog, izvan bolničkih zidina, zapravo je metafora i snažna politička kritika društva u kojem živimo, ali prije svega srpskog, koji Atanacković analizira.
-Devedesetih godina bio sam jedan od onih umjetnika koji su se u Beogradu okupljali u Centru za kulturnu dekontaminaciju, to je bila jedna od rijetkih građanskih oaza koja je pružala utočište od okolnog ratnog ludila i nacionalističke histerije. Jako me je pogađao taj rat, kao i mnogim normalnim ljudima bilo mi je nezamislivo da nešto tako strašno uopšte može da se dogodi. Iz toga je i proizašlo moje interesovanje za politiku, i posljednjih dvadesetak godina sa svojim studentima vrlo često se bavim temama koji imaju političku sadržinu, koje se bave kritikom društva, istorije, kritikom nekih okoštalih nacionalnih ideja. Tražeći temu za roman, naišao sam na istinitu priču o beogradskoj psihijatrijskoj bolnici u okupiranom Beogradu u vrijeme Prvog svjetskog rata. Bolnica je dobila eksteritorijalni status, neku vrstu nezavisnosti. Ta ideja o nezavisnoj, slobodnoj teritoriji usred okupiranih teritorija, postala mi je vrlo zanimljiva. Prije svega zbog teme subverzivnosti, a drugo, sama tema ludila, jer je i ludilo na razne načine subverzivno.
Ime „Luzitanija“ je ime broda koje na svojim plećima, odnosno na pojasu za spasavanje, donosi jedan od junaka romana, a Atanacković opisuje parlamentarnu republiku koja nastaja u psihijatrijskoj ustanovi u saradnji pacijenata i ljekara, pa je Luzitanija i ime države koja se formira i traje u ludnici.
— Luzitanija je država koja će odmah, upravo zato što je formirana od strane te marginalizovane kategorije ljudi, biti slobodna od nacionalnih stereotipa, manipulativno pojednostavljenih i oportunistički motivisanih istorija, političkih igara i laži, i vjerujem da bi takva država, da je zaista postojala, bila rijetko uspješan projekat na ovim prostorima – ona u sebi ima ideju o državi koju formiraju ljudi koji su odbačeni i napušteni od svih, koje su institucije države ostavile, a koji su prepušteni sumanutim ratnim događajima.
Kako je istakao, Atanacković i sada osjeća ogromnu gorčinu ratnih zbivanja iz 90-tih godina, a danas ga političke histerije još više plaše jer su postale gotovo globalne, “desnica” i nacionalistički vokabular se populistički izvlače iz “džepa” kad god zatreba i našim, i svjetskim moćnicima.
– Glupost je postala instrument vladanja, a ona svoje motive nalazi u glupim predstavnicima vlasti, njihovim glupim medijima, glupim promoterima, u glupom tumačenju istorije, glupim nacionalnim ritualima…, u uništenju svega pametnog, građanskog, kritičkog, slobodnog, što bi moglo da bude demokratski korektiv glupoj vlasti. Ali, ta glupost vlasti, kao i svaka druga glupost, vrlo je organizovana, ima jasan cilj da se suprotstavi svemu razumnom. S druge strane, gledano istorijski, ludilo je stanje izopštenosti sasvim slično drugim primjerima izopštavanja kojima savremena društva obiluju. Zato se, u “Luzitaniji”, upravo ludilu daje ta državotvorna funkcija, jer je utopijska država Luzitanija veliki borac protiv ljudske gluposti. Jer, ludilo je nema nikakav cilj, ono je prosto samo jedna jako ogoljena, krhka i ranjiva ljudskost.
I dok Atanacković u svom romanu vodi čitaoce kroz kilometre raznovrsnih ambijenata: bolničke hodnike, apsurdne tunele Zapadnog fronta, balkanske šume, ulice Beograda, Njujorka, Beča, sve do oniričkih sala firentinskog Muzeja prirodnih nauka, vidimo i marginalizovanog pojedinca koji je i danas jednako prisutna kategorija.
—Dovoljno je da vidimo taj odnos prema migrantima, koji se doživljavaju kao ljudi posljednjeg, nevažnog reda, da ne govorimo o osobama koje su zdravstveno hendikepirane. Svijet je izgubio humanističku ideju koju je imao u nekim periodima, i želio sam da u romanu dam i sliku te samoće današnjeg čovjeka, čovjeka koji je ostao usamljen uprkos globalnoj komunikaciji i društvenim mrežama, čovjeka koji ne osjeća gdje je njegov dom, čak ni kada je kod kuće. Roman počinje ledenim brijegom, to je slika kojom Frojd opisuje odnos svjesti i podsvjesti. Ona mi se pojavila kao ideja da je podsvjest neka vrsta “pokućstva”, “enterijera” u kojem su ostale razne stvari koje se tiču naše podsvjesti – rekao je Atanacković.
6.08. – Vijesti