Stefan Milenković i Kamerata Novi Sad

Carmina Burana

Muzika: Karl Orf

Aranžman: Ana Krstajić

Srpski umjetnik vijeka, Najhumanija ličnost godine i Ličnost-brend godine, violinist Stefan Milenković, uživa plodnu karijeru kao međunarodno traženi solista i recitalista, sa izvanrednom produktivnom dugovječnošću, profesionalnošću i kreativnošću. Milenković je karijeru započeo još kao dječak. Nastupio je za predsjednika SAD-a Ronalda Reaganana Božićnom koncertu u Vašingtonu sa 10 godina. Sledeće godine svirao je za Mihaila Gorbačova u Beogradu. Sa 14 godina svirao je za papu Jovana Pavla II, a sa 16 je održao svoj hiljaditi koncert u Montereju u Meksiku. Čvrsto posvećen pedagoškom radu, Milenković je predavao u saradnji sa Isakom Perlmanom na Džulijardu u ​​Njujorku, prije nego što je prihvatio svoju trenutnu poziciju vanrednog profesora violine na Univerzitetu u Ilinoisu u ,,Urbana-Champaign”. Milenković je i dalje najmlađi diplomirani umjetnik Muzičke akademije u Beogradu, magistarske studije završava sa 19 godina, ana pomenutom Džilijardu završio je i program strukovnih studija, pod paskom gospođe Doroti DeLai.Milenković svira violinu “Giovanni Battista Guadagnini” iz 1783. godine.

,,Kamerata Novi Sad”  je profesionalni kamerni orkestar nastao u okviru Akademije umetnosti u Novom Sadu  1988. godine.Članove orkestra  čine najbolji mladi muzičari akademije –profesori, asistenti, docenti i najtalentovaniji studenti. Kamerata je od svog osnivanja do 1999. godine djelovala pod umjetničkim vođstvom violončeliste Ištvana Varge i nastupala u svim većim gradovima bivše Jugoslavije, ostvarila uspješna gostovanja u Njemačkoj (Dortmund) i Holandiji (Amsterdam), učestvovala i na značajnijim muzičkim manifestacijama (BEMUS, NOMUS, Ohridsko ljeto, Međunarodna tribina kompozitora, Grad teatar Budva…). Takođe je ostvarila i veliki broj trajnih radijskih i televizijskih snimaka. Na svom repertoaru Kamerata je uvijek imala djela domaćih kompozitora. “Pored velike muzikalnosti i entuzijazma, ono što ovaj orkestar izdvaja i svrstava u sasvim posebnu kategoriju muzičkih sastava je ogromna ljubav i predanost kojom se muzičari prepuštaju sviranju i muzici samoj, a što je kvalitet, koji se i u razmjerama evropski renomiranih orkestara, danas ne sreće baš često“, napisala je o Kamerati naša poznata kompozitorka i akademik Isidora Žebeljan, dok je Roman Simović, koncert-majstor Londonskog simfonijskog orkestra, rekao „Ovo je najbolji orkestar u Srbiji“. Ujedno, nastupaju i sa violinistom Stefanom Milenkovićem.

„Oduvek sam želeo da sviram Carminu Buranu, ali sam smatrao da je to, u suštini, nemoguće. Kako je ovo delo napisano za veliki orkestar, nekoliko horova, i dva klavira, činilo mi se da bi svaki pokušaj da se “ukroti” za neku manju formaciju bio, u najmanju ruku, izuzetno težak. Ali, kako ovaj san nikada nisam napustio, nedavno se Točak Sreće zaustavio na pravom polju, i upoznao sam se sa nesvakidašnje kreativnim i versatilnim radom kompozitorke Ane Krstajić. Tada sam znao da vizija može postati realnost.

Ovo jedinstveno delo se zasniva na 254 manuskripta srednjevekovnih pesama iz XI, XII i XIII veka otkrivenih u benediktinskom manastiru u Bojrenu, Bavariji. Pesme su delo Golijarda – verskih studenata, umetnika i muzičara – koji su propagirali ideologiju uživanja i prepuštanja, pisali pesme koje su istovremeno bile kreativne, drske, buntovne, ali i ironične, pune humora i iznad svega – pesme koje su slavile život. Iako su ove poeme otkrivene 1847, Carl Orff se nije susreo sa njima sve do 1934 kada je uz pomoć Michaela Hoffmana – studenta prava i Latinskog jezika – napravio odabir od 24 pesme za koje je odlučio da napiše muziku u obliku “scenske kantate”.

Orff je bio veliki proponent dramskog koncepta “Theatrum Mundi” – Teatra Sveta – u kome su muzika, pokret i govor nerazdvojni. Tu se organiski savršeno uklapa i jedno od Golijardskih “neposlušnih” načela: da život ima ogroman element Sreće ili Slučajnosti – simbolično predstavljen kao “Točak Sreće”. Ovaj koncept prožima celo delo: O Fortuna (O Sreća), prvi stav, je na početku i na kraju, unutrašnji stavovi imaju nekada oblik kruga i vraćaju se na početak, kao da vijaju sopstveni rep, ili pak imaju skoro mantrični kvalitet hipnotičkog ponavljanja. Tuga se pretvara u sreću, očaj u nadu… Kada uzmemo sve ovo u obzir, jasno je da je ovde postojao potencijal za neodoljivo “igralište” genijalne kreativnosti nemačkog kompozitora.

A mi umetnici? Prisna kamerna formacija, potpuna sloboda i prepuštanje trenutku u intepretaciji, neograničeni energetski horizonti… Ja sam sada uveren da se mi na sceni – prigrlivši ovo monumentalno delo – vraćamo prvobitnoj, intimnoj i neposrednoj verziji originalne forme ovih pesama koje su srednjem veku svirale, recitovale I pevale male grupe Golijarda punih poleta, satire i bunta, ali pre svega ljubavi i neugasive želje da se – živi!“

Stefan Milenković